<p class=lexical__paragraph><span style=white-space: pre-wrap;>我們心中都住著孤獨的貓咪。</span><br><span style=white-space: pre-wrap;> </span><br><span style=white-space: pre-wrap;>淡季時,舢板繫在岸上,草本植物靜靜枯萎,空氣裡飄著蒼白的飛絮,像雪。世界轉慢,亮起來,好像突然明白了什麼那樣。「只要有人愛得深些,難免有人要覺得虧欠.........」</span><br><span style=white-space: pre-wrap;> </span><br><span style=white-space: pre-wrap;>貓咪或許這樣想。沒有一隻貓咪不曾被錯待。但也沒有一隻貓咪因而不再等待。</span><br><span style=white-space: pre-wrap;> </span><br><span style=white-space: pre-wrap;>等待小魚躍出河面,祭典的花火綻放,鬍鬚長長,像針筆繪畫。等待一些小而重要的敘述,或改變,比如有人回來了,坐進椅子裡好好說話;有人在房裡慎重的收拾行李,彷彿明天就要出發 ───</span><br><span style=white-space: pre-wrap;> </span></p><p class=lexical__paragraph><span style=white-space: pre-wrap;> </span></p><p class=lexical__paragraph><div class=lexical__image center><div class=lexical__imageWrapper><img src=https://d2a6d2ofes041u.cloudfront.net/resize?norotation=true&quality=1&url=https%3A%2F%2Fwpimg.vocus.cc%2Fuploads%2F2017%2F11%2F22222-1-700x700.jpg&width=550&sign=Qty3P4qsBmGEDMDjM96_XMUpl31bZjsB39KothmhYrE data-src=https://wpimg.vocus.cc/uploads/2017/11/22222-1-700x700.jpg class=lazy data-original-src=https://wpimg.vocus.cc/uploads/2017/11/22222-1-700x700.jpg data-lowquality=true data-width=undefined data-height=undefined alt=raw-image></div><div></div></div></p>